Güneşin serzenişi ile gece boyunca şimdinin aşkına atmalıyız tohumlarımızı artık!

Umutsuzluklar, açlıklar, savaşlar, krizler, kavgalar gün geliyor bizimle birlikte yok oluyorlar; bir bakıyoruz "Hiçkimse" olmuşuz.

Tohumlarımız dönüşerek ağaç oluyor; ruhlarımız ahengine kapılıveriyor çıkagelen gökkuşağının...

Sözlerimiz bitmiş, gözlerimiz yorgun bakmaktan.

Anka göklerde süzülürken biz iç kavgamızdan hâlâ medet umuyoruz...

Neyi nasıl yapacağımızı tartışmakla umarsızca savurduğumuz sevgimiz var;

...nasıl paylaşacağımızı bilemediğimiz sevgimiz.

...toprağımıza ekemediğimiz,

...komşumuza veremediğimiz sevgimiz.

Kağıt parçalarının üzerine kurduğumuz hayatlarımız gelen ilk yağmurlarla birlikte çamur oluyor.

İyi ki oluyorlar, çocukluğumuzu hatırlıyoruz bu sayede.

İlk ruhumuzu.

Gün geliyor çocuklarımız ellerimizden tutuyorlar ve gözlerimizin içine bakıyor ve şöyle diyorlar:

"Siz olabildiğiniz kadar 'ol'dunuz; Hamdolsun! Şimdi bize güvenin ve topraklarımıza barış getirmemiz için bize yardım edin."