İlk Adım

Okulu bitirdikten aylar sonra aldığım diplomaya göz ucuyla şöyle bi' baktım, sonra bana yoldaşlık edecek olan sırt çantamı yüklenerek evden çıktım. Arkamı döndüm, beton yığınına bir kere daha baktım. Artık her şey çok başka olacaktı.

Yol boyunca bir düşten diğerine hoplaya zıplaya koşturarak, 'yeşil diyar'ın kokusunun izinde özgürlüğün keşfine dalmanın keyfine vardım. Büyük çakıl taşlarının üzerinde sekerek ilerlerken, bana hiç de yabancı olmayan yörenin incecik yollarına bırakıvermişim kendimi.

Bu yol, 'ilk adım'dı.

On yedi senelik 'eğitim' kırbacının sırtımdan indiği, yorgunluğunu Şehr-i İstanbul'un omuzlarına yüklediğim ağırlığın şimdiye dek başaramadıklarının hakkını verme zamanıydı.

60 can, bir kubbe, bir toprak, tek gönülde zikreden, yoğrulan bir çamur misâl.....

Ondan geldiğimizi tekrardan anımsayarak, gün be gün şefkat ile çoşmak.....

Şükretmek.


.